फुल्न नसकेको पारिजात

पटुकामा भिरेको हँसिया
मेरा चउरभरिका कविताहरु
रेट्न तम्सिन्छ
चोइटिएका ति हरफहरु
समेटिएर डोकोभरि
विह्वल हुन्छन्
निर्दयी बन्चरो
मेरा जङ्गल भरिका किताब
च्यात्न तम्सिन्छ
चिरिएर, काटिएर, टुक्रिएर ती अक्षरहरु
चुल्होमा दनदनी बल्छन्
मेरा शब्दका धूँवाले
मेरा आँखा रसाउँछन्
क्रमशः मेरा किताबका पाना
मसँगै खरानीमा
अनुवाद हुन्छन्
गोठमा छरिएका
मेरा गीतका बोल
गुइँठा बनेर भित्ता भरि गुञ्जिन्छन्
मेरा अन्तरा
भूइँभरि लिपिन्छन्
रक्ताम्य ती गीत
अनि गाउँछन् रोदन

अन्ततः अन्धकारमा
विस्राम पाउन नसकेका चन्द्रमा
कठ्याङ्ग्रिदै नाच्छ
चिथोरिँदै हाँस्छ
हर रात मेरो साथ
मेरो आँसु बगेका पँधेरी
मलाई हेरेर खिसिक्क हाँस्छन्
म आफ्नै आसुँ थाप्छु
म आफ्नै आसुँले सिंच्छु
फुल्न नसकेको पारिजात
बोटमै ओइलाएका लता